De Splitsing!
Van Kristof De Jaeger
Een eerder mysterieus stuk met een licht komische toets.
Voor 5 acteurs – 2 mannen / 3 vrouwen
Een
A
Mark: Is de bus van 22 na al gepasseerd ?
Hugo: Geen idee, misschien. Misschien ook niet.
Mark: Ah ok, je bent hier ook pas aangekomen?
Hugo: Nee hoor, ik zit hier al een tijdje te wachten.
Mark: Aha, het zal wel niet lang meer duren dan, het is al 24 na.
Gaat u op reis ?
Hugo: Euh ja, naar Oslo.
Mark: Aaah. Mooi. Heel mooi. Wel een beetje koud soms. Maar mooi. Ik ga naar iets warmer. Samen met mijn vrouw. Naar Barcelona.
Hugo: Aah. Ja, ook mooi daar. Maar warm.
En je neemt de frietketel mee ?
Mark: Nee hoor, We vertrekken pas morgen. Ik kom van mijn werk en ben vlug langs de elektronica winkel gepasseerd. Mark is trouwens de naam. Is het voor vakantie ?
Hugo: Hugo. En ja, een beetje vakantie. Maar ik ga ook een Nobelprijs gaan ophalen.
Mark: Nobelprijs ? Zoals … die van de vrede ?
Hugo: Niet die van de vrede nee. fysica.
Mark: Amai! Daar ken ik niet veel van ze. Ik was er zelden door voor mijn toetsen in het middelbaar. We hadden toen ook zo’n saaie leerkracht.
Hugo: Hij bracht het gewoon niet interessant ?
Mark: Oh, goh nee .. ik zat meer te dagdromen … en briefjes te sturen naar mijn Claudia, mijn vrouw nu.
Hugo: Met formules op ?
Mark: Wat denk je ? Neen, het boeide me niet zoveel, ik wou toen rockartiest worden.
Hugo: En ? Gelukt ?
Mark: Nee, helemaal niet! Maar dus, dan ben je niet slecht in wiskunde enzo?
Hugo: Dat valt goed mee. Eigenlijk is het een spelletje, en eens je de regels goed kent, kan je er echt mee beginnen spelen. Of nieuwe variaties bedenken en testen. Het mooiste moment is daar wanneer je uitbreiding ook werkelijk klopt. Niks mooier dan dat .. voor mij althans.
Mark: Ja, ik gebruik daarvoor een rekenmachientje, hoef ik me geen zorgen te maken.
En (euh) … wat heb je ontdekt waarvoor je die prijs nu krijgt ?
Hugo: Wel, in het kort: het bewijs dat parallelle werelden bestaan. Theoretisch toch althans.
Mark: Parallelle werelden ? Zoals in de science fiction ? Wacht eens, dat is zoals in die film … kom help mij … hoe noemt die weer … hmm … ja … ‘The Butterfly Effect’, met Ashton Kutcher, die kon verspringen tussen verschillende versies van … ja … het universum zeker? En iedere keer was er wel iets anders. Zoals zijn huis dat plots dat huis was dat hij in de vorige versie niet kon betalen, maar in deze wel omdat hij daar de lotto had gewonnen.
Hugo: Daar kan je het mee vergelijken ja. Niet helemaal, maar het komt in de buurt.
Mark: Ale jong! De max! Dus dat bestaat dan echt ? Ik dacht dat zoiets alleen in de film kon?!
Hugo: Wel, voorlopig kan het enkel maar in de film. Nu, er is wel een heel speciaal gevolg aan de formule: er ontstaan constant nieuwe werelden. Als het ware elke seconde, waarin jij en ik blijven verder bestaan. Je bestaat dus in feite oneindig keer, en overal is er wel iets anders.
Mark: Tenzij ik misschien dood ga ?
Hugo: Goed punt! Er bestaan zeker werelden waarin een van ons beiden niet in voorkomt .. er zijn er wel een paar waar misschien de mensheid zelfs niet eens bestaat!
Mark: Straf! Heel straf! Dus, misschien zijn er al werelden waar we al op de bus zitten omdat die daar wel op tijd is gekomen ? Waar is die trouwens, jij moet toch op de luchthaven geraken?
……
Drie
Claudia: Hoe laat is het ?
Susanne: 26 na, het zal wel bijna beginnen!
Claudia: Oef, we staan hier al lang genoeg te wachten.
Susanne: Amai nie. Jij wou per se hier twee uur op voorhand al zijn eh.
Claudia: Sorry Susanne, maar ik wou echt echt echt wel op tijd zijn. Het gebeurt niet elke dag dat Apollo & The Machines nog eens komt optreden in Belgie eh!
Susanne: Da’s waar. Groot gelijk. Het gebeurt vooral niet elke dag dat je mijmert over Mark. Dat je hem hebt laten schieten.
Claudia: Och, ‘t is al goed jong!
Germaine: Excuseer, ik wil hier ook nog een beetje zien eh.
Claudia: Germaine, jij ook hier ?!
Germaine: Natuurlijk! Mijnen oude buurman op het grote podium. Dat mag ik toch niet missen zeker. En ‘t is nog goeie muziek ook eh jonge dames! En, tussen ons gezegd, ‘t is wel een knap ventje niet ?
Claudia: Germaine, ik wist dat jij een vrouw met smaak was!
Germaine: Jaja, moest ik nog wat jonger geweest zijn, ik zou grote plannen met hem gehad hebben hoor!
Susanne: Hoort dat Claudia, je hebt concurrentie!
Claudia: Niet overdrijven eh.
Germaine: Geen zorgen Claudiake. Hij is helemaal van u. Maar, als ik iets mag zeggen, zo tussen ons, veel vrouwkes heb ik bij hem thuis toch niet zien passeren zenne.
Claudia: Germaine, wat bedoelt ge daarmee ?
Germaine: Ik zeg niks!
Susanne: Inside info! Kijk eens rondom ons. Allemaal venten! Misschien heeft ze wel gelijk.
Claudia: Neuh, ale, da kan nie!
Susanne: Jamaja, dat is mij nog opgevallen hoor, zelfs bij hun eerste optreden ooit in’t jeugdhuis, alleen maar kleine broekventjes in de zaal.
Claudia: Dat zegt toch niks Susanne. Trouwens, hij is toch getrouwd.
Germaine: Ja, om er goed uit te komen in de boekskes zeker! En voor de fans!
Susanne: Inderdaad. Weet ge, ik heb hem ook eens uitgevraagd ooit.
Claudia: Achter mijne rug ofwa ?
Susanne: Niet beginnen eh. Maar hij wou toch niet. En da overkomt mij ook niet veel ze.
Claudia: Hoort dat af!
Germaine: Dames, dames .. we zijn hier voor de muziek, niet om te versieren eh!
Susanne: Ja, en daarbij, ‘t is toch te laat. Oh, kijk, het licht gaat uit!
(cheer)
Claudia: Ik zie schaduwen, daar zijn ze, daar issem.
Susanne: Jaaaaa.
Germaine: Buurmaaaan! Markskeeeeuuh.
